Sevinc Nuruqızı

Vurma cədvəli və Myao

   
nanın mənə, dili olmamaq çox pis şeydir... Yox, deyəsən, düz olmadı. Xallının dili var idi, axı. Özü də uzun, yupyumşaq, çəmçəhrayı. Hər səhər onunla üzünü, qulaqlarını, boyun-boğazını yuyub, tərtəmiz eləyərdi. Mən gərək belə deyəydim: danışa bilməmək çox pis şeydir. Danışa bilmirsən və dostun köməksiz olur. Baxa-baxa qalırsan. Nə edəsən, necə edəsən axı... Bütün danışa bilməyənlər kimi Xallı da çətinlik çəkirdi. İş isə belə idi. Düz üç həftəydi ki, Fəxriyyə vurma cədvəlini əzbərləyirdi. İki dəfə ikin dörd, iki dəfə üçün altı... Xallı da bir küncdə oturub, bütün bunları dinləyirdi. Eşitdiklərinin hamısını əzbərləmişdi. Fəxriyyə isə tərslikdən unudurdu. Rəqəmlər onun başından çıxıb hara isə qaçırdılar. Yazıq qız ha çalışırdı onları başında saxlaya bilmirdi... Və hər gün danlanırdı:

-     Fəxriyyə, dörd dəfə dördün neçə eləyir?

-     On səkkiz...

  Bunu eşidən Xallı dik atılırdı. Demək istəyirdi ki:

-     Yox, on altı eləyir.

     Amma deyə bilmirdi. Ancaq quyruğunu qaldırıb salır, qulaqlarını şəkləyir, gözlərini oynadırdı:

-     Fəxriyyə, üç dəfə doqquz...

-     İyirmi bir...

     Xallı həyəcandan yerində hoppanıb düşür. O tərəf, bu tərəfə qaçırdı. Çığırmaq istəyirdi:

-     İyirmi yeddi...

    Əvəzində isə, yalnız “myao” alınırdı...