Sevinc Nuruqızı

İKİ DOST QAÇIRDI…

ra, vur onu gəbərt. Gör nejə həyasızdır, səs-küyünə bir bax. Ha, ha, ha, ha…

- Ara, nə durmusan, at da. Türkün köpəyinə bax da. Gör bir nejə dayanıb? Qorxusu-hürküsü yoxdur. Vur onu, vur…

Tamerlan vahimə içində gözlərini açdı. Gördüyünün yuxu olduğuna sevindi. Yorğanı üstündən atıb qalxmaq istədi. Anası onun tərpəndiyini hiss etdi. Qalxıb oturdu:

- Hara belə? Niyə durmusan? - Sonra əlini onun alnına çəkdi, - Bu nədir? Su içindəsən ki?

- Yuxu görürdüm, ana. Gördüm ki, ermənilər mənim Ala itimi güllələyir.

- Yat, bala. Ermənilərin itlə nə işi var. Allahın heyvanıdır. Dili yox, ağzı yox.  Həm də allah bilə, çoxdan qaçıb janını qurtarıb Ala köpək o vəhşilərin əlindən.

- Yox, ana, yox. O məni gözləyir. Mən yaxşı dost deyiləm, ana.

Ağlamağını gizlətmək üçün uzanıb yorğanı başına çəkdi. Çox keçmədi yuxuya getdi. Bu dəfə açılan güllə səsindən diksindi. Bu dəfə parça-parça ətrafa səpələnən onun Ala itinin güllə dağıtmış başı idi. Oyandı. İşıqlanırdı… Ehmalja  yerindən durdu.  Dəhlizin qapısında dayanıb öz-özünə fikirləşdi:

- Getməliyəm, nəyin bahasına olursa olsun. Yolu ki, tanıyıram.

Həyətə düşdü. Ağzını su kranına dirəyib doyunja içdi.

Kənd yoluna çıxdı. Gah aramla yeriyir, gah da qaçırdı. Belə getsə bir-iki  saata kəndlərinə çatardı. Yolu çox yaxşı tanıyırdı. Neçə dəfə xalası oğlu ilə  payi-piyada gəzə-gəzə gedib kəndlərinə çıxmışdılar. Yolüstü hələm-hələm suyu olmayan Qarqar çayın içinə düşüb oynayar, jürbəjür çay daşları toplayar, orda-burda qabaran yumru-yumru, ovuj boyda təpəjikləri qazıb oradan dombalan çıxardar, yığıb evlərinə gətirərdilər.

Bunları düşünə-düşünə nə qədər getmişdi özü də bilmədi. Onda ayıldı ki, qarşısında doğma kəndlərinin ajınajaqlı mənzərəsi tüstülənir.  Kənddə səs-səmir yox idi.

Tamerlan çəpərdən tullanıb əmisigilin həyətinə düşdü. Əmisigilin evi salamat idi. İlk gözünə dəyən nənəsinin yanıxa-yanıfxa xatırladığı ağ əriyin dibində oturan kişi oldu.  Erməni əsgəri idi. Ərik yeyirdi. Hənirti eşidən kimi başını qaldırdı:

- Dayan, kimsən, dur. Tərpənmə.

Sözün düzü Tamerlan heç tərpənə də bilmirdi. Qorxudan quruyub qalmışdı.

Erməni yaxınlaşdı. Əlini onun boynuna atıb sıxmağa başladı.  Boğulmağa az qalan uşağı özünə tərəf çəkdi:

- Hə, nədir? Yanan xarabalarına yas tutmağa gəlmisən, ay musurman küçüyü?

Mən itimi, Ala itimi aparmağa gəlmişəm.

Ha, ha, ha… İtini? Eləmi? Burda indiyə it qalar? Allah bilir harada gəbərib. İndi səni də göndərərəm onun yanına.

Tamerlan vahimə içində onun gözlərinə baxdı.  Ona elə gəldi ki, qarşısındakı insanın gözləri şüşədəndir. Qışqırmaq istədi. Amma bajarmadı. Səsi çıxmadı. Böyümüş gözlərini şüşə gözlərə zillədi. Sonra onları bərk-bərk yumub tətiyin çəkiləjəyi anı gözlədi. Birdən qulağına Ala itin hənirtisi gəldi. Hansı dəhşətdən gözlərini qapadığını unutdu. Gözlərini açanda artıq şüşə gözlərin sahibi  Ala itin ayaqları alıtnda çabalayırdı…

Tüstülənən kənd evlərinin arası ilə iki dost qaçırdı.