QASIM BƏY ZAKİR

TÜLKÜ VƏ QURD

Bir rubəhi-kühənsalə gedirdi,

Qismət üçün seyri-aləm edirdi

Obadan kənara gördü, ittifaq,

Atıblar səhrayə bir dünbeyi-çağ.

Diqqət ilə baxıb, tələni seçdi,

Yavuğa düşməyib, uzaqdan keçdi.

Gəzər ikən oldu bir qurda düçar,

Dedi:- Filan yerdə yaxşı tömə var...

Biçarəni çəkə-çəkə gətirdi,

Bir azca qalmışdı quyruğu gördi.

Dedi:- “ Təəccübəm, sən belə şeyə,

Düçar oldun, özün yemədin niyə?”

Dedi:- “Boynumda var qəza orucum,

Tutmuşam ki, saqit ola borcum”.

Soxuldu quyruğu yerdən götürə,

Neçə gündü naharsızdı, ötürə.

Qurdun ayağına tələ oldu bənd,

O yana, bu yana tullandı hərçənd,

Nə qədər güc vurdu götürmədi əl,

Kəsilib əlacı, qaldı məətəl.

Tülkünün əlinə düşdü girəvə,

Quyruğu yeyirdi çox sevə-sevə.

Dedi:- “Sən deyirdin orucam bayaq,

Nədəndir yeyirsən indi bu sayaq?”

Dedi:-“Oruc idim, amma bu axşam,

Təzə ayı görüb, etmişəm bayram”.

Hiylәsinә o pürfәnin inandı,

-      Bәs mәnim bayramım,-dedi,-һaçandı?

-      Sәnin dә bayramın saһibi-tәlә

Gәlәndәdir,-dedi,-tәlәsmә һәlә.

Hәr kimsәdә ola әqlü fәһmü huş,

Bu mәsәli qoy etmәsin fәramuş:

Әvvәl gәrәk suyu yoxlasın möһkәm,

Boylayandan sonra soyunsun adәm.

Nәinki etmәyib fikir, әndişә,

Sala canavartәk özünü işә...