Sevinc Nuruqızı

Yaxmac

   
uru çörək yığılan səbətdə bir yaxmac var idi. Üz-gözündən bir vaxtlar cox ləzzətli olduğu duyulurdu.  Əyninin sapsarı donu, yupyumşaq yağı var idi. Bəs niyə birdən-birə gəlib quru çörəklər yığılan səbətə düşmüşdü?! Nə idi bunun səbəbi? Hətta ətrafındakı quru çörəklər belə bu işə mat qalmışdılar. Ömürlərində birinci dəfə idi ki, öz aralarında belə dəblə geyinmiş, ərköyün və mısmırıqlı şörək parçasına rast gəlirdilər. Əslində isə iş belə olmuşdu...

    Yaxmac bu səhər hamıya naz edirdi. Heç kimin fincanının kənarına getmir, yeyiləcəyindən qorxur, hamıdan kənar gəzirdi:

-     İstəmirəm də... İstəmirəm məni bu gün kimsə yesin. Başa

düşürsünüz?! İs-tə-mi-rəm...

 O, yenicə dünyaya gəlmişdi. Lap təzə idi. Səhər süfrəsi arxasında

onu ana düzəltmişdi. Bir tikə yupyumşaq, ağappaq çörəyin üstünə əvvəlcə yağ, sonra əncir mürəbbəsi çəkib, hamarlamışdı... Və yaxmac eləmişdi. Sonra təzə yaranan bu yaxmac qəhvədanın parıldayan üzündə özünə baxıb valeh olmuşdu. O tərəf, bu tərəfə çevrilib, nazla:

-     Ay aman, necə gözələm. Paltarım sapsarı günəş rəngdədir. Zərlidir.

Muncuqları da var. Qoymayacağam, məni yesinlər,- demişdi. 

    Qərarı qəti idi. Dediyi kimi də elədi. Kim əlini uzatdısa yaxmac cəld hərəkətlə qaçdı. Özünü gah çörəkqabının, gah qənddanın arxasına verıb gizləndi. Nəhayət, diqqətdən yayına bildi. Yeyilmədi...

     Səhər süfrəsi yığıldı. Hərə öz işinin ardınca getdi. Yaxmac gözləndiyi yerdən çıxıb dikəldi. Bayaqkı qəhvədanın üstündə özünə baxıb nazlandı. Qədd-qamətini  həvəslə nəzərdən keçirdi. Gülümsədi. Hətta yüngülvarı rəqs də elədi. Günortaya qədər qəhvədanın önündən çəkilmədi. Sonra qəfildən gördü ki, özünü pis hiss eləyir. Əsnədi, gərnəşdi və zəif səslə:

     - Başım ağrıyır, -dedi. Amma başına gələnlər tək bununla bitmədi. Halsızlığı get-gedə artdı. - A,a... Bu nədir?! Yağım əriyib süzülür ki. Donum da daralıb. Sıxır məni. Ay... Darıxıram... Ay, boğuluram.

   Başını o tərəfə qoydu, bu tərəfə qoydu. Özünə gələ bilmədi. O saat da səhv etdiyini anladı. Mətbəxdə nahar hazırlığı edən ananın yan yörəsində dolandı:

-     Götür, məni ye!- dedi.- Mən razıyam.

-     Yox, yeyə bilmərəm. Ürəyim istəmir.

   Yaxmac kor-peşman Nərgizin yanına gəldi. Onun gözünün qarşısında axsaya-axsaya irəli-geri getdi. Nərgiz  diqqətlə onu süzdü:

     - Nə pis yaxmacdır. Yağı əriyib süzülür. Ey, nə gəzirsən burada. Çəkil, üstümü mürəbbəyə bulayarsan.

     - Ye, məni... Nə olar, xahiş edirəm.

 Nərgiz dodaqlarını büzdü:

-     Mən indi nahar edəcəm. İstəmirəm səni. Ana, gəl apar bu yaxmacı.

Sonra isə ana mətbəxdən gəldi. Yaxmacı aparıb quru çörək səbətinə tulladı.