Seyid Əzim Şirvani

DӘVӘ VӘ BALASI

Azim olmuşdu karvani-әrәb,

Bir şütürbeççә çәkdi rәncü tәәb.

Çün yoruldu o nazәnin rәftar,

Öz anasinә eylәdi izһar,

Dedi:-«Ey madәri-qәviәndam!

Bir zaman yatgilәn, tutaq aram.

Bu nә söyrü, bu nә sәyaһәtdir,

Nә mәşәqqәt, bu nә mәrarәtdir?

Gәlmisәn dağlar üstә cövlanә,

Düşmüsәn Qeys tәk biyabanә».

Dedi:-«Ey tifli-şirxar, mәgәr,

İxtiyarımladır bu seyrü-sәfәr?

Olsa idim bir ixtiyar içrә,

Çәkmәz idim yükü qәtar içrә.

Saribanın әlindә oldu mәһar,

Hәr tәrәf çәksә eylәrәm rәftar.

Gәrçi mәndәn tapır bu fel südür,

Mәnәm alәmdә faili-mәcbur.

Gedirәm әldә bu mәһarım yox,

Öz әlimdә bir ixtiyarım yox...»