Məhəmməd Füzuli

MEYVӘLӘRİN SÖHBӘTİ

Rәvayәt dәnizlәrinin üzgüçüsü,

Hekayәt sәhralarının sәyyahı

Rәvayәt dәnizindә üzәn zaman,

Hekayәt sәhrasını gәzәn zaman,

Bu nәzm ilә belә incilәr düzmüş,

Belә әda ilә xәbәr vermişdir

Ki, bir siması gözәl,

İdrakı kamil vә təbii rәvan,

Şeylәrin nitqini başa düşәn,

Hәr dili anlayan bir adam var idi.

Dördüncü sәmanın padşahı olan günәş

Öz şüalarını alәmә yaydığı zaman,

O şәxs hәr tәrәfә nәzәr salıb,

Yaşıl çәmәnlәri seyrә çıxanda,

Gördü ki, zәmanә başqa cür dövr edir;

Dünya başqa cür bәzәnmişdir.

Onun xәyal qapıları açıldıqda

Gördü ki, ölmüş bitkilәr cana gәldi,

Çәmәnlәrdә başqa büsat quruldu,

Bitkilәr, güllәr öz köynәklәrini yırtdılar,

Әtrafı nəşə bürüdü;

LALӘNİN qәlbinә dağ vuruldu,

NӘRGİZ göz açıb bağa girәndә,

Bu alәmi görüb özünü itirdi;

BӘNÖVŞӘ qibtә edәrәk boyun әydi;

Vә mey nəşəsindən xumarlandı.

QÖNÇӘ dә yaxasını açıb güldü,   Ardı...