ZAHİD XƏLİL

QUYUNUN DİBİNDƏKI ADAM

ir quyu var idi və həmin quyunun lap dibində bir adam oturmuşdu. Bu adam quyuya ona görə girmişdi ki, öz nəğmələrini yаrаtsın. Bu аdаm quyunun dibində bir-birindən gözəl nəğmələr bəstələyir və onu insanlara çatdırmaq haqqında fikirləşirdi. Fikirləşdi, fıkirləşdi, axırda belə qərara gəldi ki, öz nəğmələrini quyunun suyu ilə yuxarı göndərsin. Belə də elədi. Quyunun suyunu içən qamışlar özləri də bilmədən həmin nəğmələri də içdilər. Sonra bu qamışlardаn kimsə tütək düzəltdi və çalmağa başladı. İlahi, bunlar necə gözəl nəğmələr idi. Adamlar bu nəğməni dinlədikcə xoşbəxt xəyala dalırdılar. Başqa bir nəğmə isə onları oynamağa məcbur edirdi. Adamlar sümükləri ağrıyana qədər oynadılar və bu nəğmələri çalanlara təşəkkür edib getdilər. Amma heç kəsin ağlına gəlmədi ki, həmin nəğmələri yaradan adam ömrü boyu quyunun içində yaşayır və insanlara xoşbəxtlik gətirən həmin bu nəğmələri yaradır.

Quyunun dibindəki adam öz nəğmələrinin çalındığını eşidəndə çox sevindi. Hətta durub quyunun dibində əməlli başlı oynadı da. Bəs necə, onun nəğmələri adamları xoşbəxt edə bilmişdi!              

Adamlar eviərinə dağılışandan sonra o, əyləşib təzə nəğmələr haqqında düşünməyə başladı. Eh, bəzən həyatda elə işlər olur ki, adam az qalır inanmasın.