Eyvaz Zeynalov

Plastilin tülkü

(Nağıl)

lşən hələ lap balaca idi. Nə qardaşı vardı, nə də bacısı. Bütün günü evdə tək qaldığına gö­rə bərk darıxırdı. Bir dəfə atası ona bir qutu plastilin aldı.

- Oğlum, - dedi, - istəyirsən sənə plastilindən cürbəcür fiqurlar, oyuncaqlar dü­zəltməyi öy­rə­dim?

- İstəyirəm, ata, - Elşən sevindi.

- Onda de görüm əvvəlcə nə düzəltməyi öyrədim?

- Balaca bir cücə... - Elşən cücələri babasıgildə görmüşdü. Çox xoşuna gəl­miş­di. 

Atası Elşənə plastilindən cücə düzəltməyi öyrətdi. Diqqətlə atasının əlinə ba­xan Elşənə elə gəldi ki, bu, çox asan bir işdi. Tez plastilinləri qabağına çəkib işə baş­ladı. Bütün günü çalışıb-vu­ruşdu. Axırda kor-kobud, qıçları əyri-üyrü, eybəcər bir cücə düzəltdi. Amma görəydiniz necə sevinirdi! Şadlığından atılıb-düşür, yerə-göyə sığmırdı. Atası oğlunun sevincinə şərik oldu, onu o ki var təriflədi. Elşən də həvəsə dolub çoxlu cücə düzəltdi. Onlar yavaş-yavaş əsl cücələrə oxşa­dı­­lar. Elə qə­şəng, rəngbə­rəng, sevimli idilər ki!..

Elşənin düzəltdiyi plastilin cücələri anası da bəyəndi. Amma o saat da soruş­du:

- Bəs bunların anaları hanı?..

Elşən bilmədi nə cavab versin. Atasının üzünə baxdı. Atası dedi:

- İndi biz bir anac toyuq da düzəldərik. O da cücələrimizin anası olar.

Ata-bala vaxt itirmədən işə başladılar. Tez bir zamanda plastilindən yaraşıqlı bir toyuq dü­zəltdilər. Elşən balaca, rəngbə­rəng cücələri onun böyür-başına düzüb anasını çağırdı.

- Hə, ana, bax gör cücələrimizin anası xoşuna gəlir?

- Xoşuma gəlir, oğlum, - anası onların işini təriflədi. - Amma bilirsən indi nə çatmır?

- Nə çatmır? - Elşən soruşdu.

- Xoruz, - anası dedi, - axı onları kimsə qorumalıdı.

Ata-oğul plastilinləri təzədən ortaya tökdülər. Əlləşib-vuruşub bir xoruz da dü­zəltdilər. O əsl xoruza oxşayırdı. Qıçları uzun, hündür, dimdiyi iti, pipiyi dilikli, qıpqırmızıydı...

Elşən bir müddət plastilin xoruzu, toyuq-cücələri ilə oynadı. Təklikdən darıx­ma­dı. Amma axırda cansız oyuncaqlar onu bezdirdi. Atasına de­di:

- Mən istəyirəm onlar doğruçu olsun...

- Necə doğruçu, oğlum? - Atası başa düşmədi.

- Doğruçu də. Xoruz kənddə, babamgildə gördüyüm xoruz kimi banlasın, to­yuq toyuq kimi qır­tıl­dasın, cücə­lər də civildəyib ora-bura qaçsınlar.

- Axı bunlar plastilindilər, oğlum.

- Neyniyim, neyniyim!.. - Heç nə eşitmək istəməyən Elşən ayaqlarını yerə dö­yüb ağladı.

Atası bilmədi onu necə sakitləşdirsin. Başından eləmək üçün dedi:

- Yaxşı, oğlum, bu gecəni də yat, dur, plastilin toyuq-cücələriyin hamısı doğ­ruçu olacaq.

- Xoruzum da?.. - Elşən inamsız soruşdu.

- Xoruzun da, - atası inandırdı. Fikirləşdi ki, yatıb durar, hər şeyi yaddan çı­xar­dar. Lakin be­lə olmadı...

Elşən səhər yuxudan xoruz banına oyandı. Göz­lərini ovub o biri otağa qaçdı. Möcüzə baş ver­mişdi. Plastilin oyuncaqlar gecə dönüb əsl, doğruçu xoruz, toyuq-cücələr olmuşdu. Otağı on­la­­rın səs-küyü, qaqqıltısı başına götürmüşdü. Elşən tez ata-anasını çağırdı. On­lar da gəlib bu işə mat qaldılar.

Elşənin sevincinin həddi-hüdudu yox idi. Ancaq atasını fikir götürmüşdü. Axı toyuq-cücə­ləri saxlamaq üçün yer tap­malıydı. Çox baş sındırandan sonra onlara bal­konun bir kün­cündə yer düzəltdi...

Hə, uşaqlar, yəqin soruşacaqsınız ki, bəs sonra nə oldu? İnanın ki, mən bu nağılı pis son­luqla bitirmək istəmirdim. Am­ma burda mənim heç bir günahım yoxdu. Elşənin xoruzu, to­yuq-cücələri o vaxta qədər xoşbəxt ya­şa­­­dı­lar ki, o, plastilindən tül­kü dü­zəltməyi öyrəndi...