Əfsanə Laçın

Uzun adamın hekayəsi

ylar keçir, il dolanır, yeni nağıllar yaranır. Bu nağılların içindən ən gözəlin seçərəm, sizə nağıl biçərəm.

Yer planetində bir adam yaşayarmış. Bu adam planetin bütün adamlarından uzunimiş. Hər kəs onu “Uzun adam”deyə çağırardı. Uzun adam çox qaraqabaq, kobud, qaradinməz idi. Hətta o öz bircə oğluna belə sevgisini göstərə bilmirdi. Hər kəs, həmçinin oğlu da ondan qorxurdu. Amma heç kim duymasada o qəlbən çox saf insan idi.

Həyat öz axarında gedirdi. Günlər növbə ilə bir-birini yola salırdı. Belə günlərin birində “Uzun adamın”oğlunun ad günü idi. O, oğluna öz sevgisini hiss etdirmək üçün ona dünyanın ən gözəl hədiyyəsini bağışlamaq istəyirdi.

Gecə düşmüşdü. Səmaya saysız-hesabsız ulduzlar düzülmüşdü. Səma aşsüzənə bənzəyirdi ”Uzun adam” dağın zirvəsində oturub, oğluna nə hədiyyə edəcəyi barədə düşünürdü. Birdən ağlın nə isə gəldi, cəld ayağa qalxdı. Cibindən bir torba çıxarıb, göydəki ulduzları yığmağa başladı. Hər tərəf zülmətə qərq oldu. ”Uzun adam”evə tərəf yollandı. Yamanca sevinirdi. Yolda gedərkən qaranlıqda yolunu azan adamın, bataqlığa, quyuya düşən adamların təlaş dolu səslərini eşitdi. Onlar qışqırırdılar ki, ətrafdakılar səslərini eşidib köməyə gəlsinlər.

Sonra başını göyə qaldırıb, gördü ki, ”Ay”tək qaldığı üçün göz yaşı tökür.

Uzun adam kədərləndi, məyus halda evə qayıtdı. Elə bil ki, Uzun adamın ürəyi yumşalmışdı. O, oğıunu yanına çağırıb, onu öpüb, qucaqladı. Hədiyyə gətirə bilmədiyi üçün oğlundan üzr istədi. Oğlu isə sevinir, atılıb-düşürdü. Balaca gözlərindən sevinc yağırdı.

Uzun adam təəccüblə soruşdu: - Sən nə üçün sevinirsən?Axı mən sənə hədiyyə gətirməmişəm?!

Uşaq dedi:Sən məni ilk dəfədir ki, öpüb, bağrına basırsan. Mən bu günü çox gözləmişəm atacan. Bu mənim üçün dünyanın ən böyük hədiyyəsidir. Uşaq bu sözləri deyib, toppuş qolları ilə  atasını yenidən qucaqladı. Oğlunun sözləri Uzun adamı yamanca kövrəltmişdi. Birinci dəfə idi ki, onun gözlərini yaş yuyurdu.