Gülzar nənə

Zərifə nənə

(Hekayə)

şaqlar həyətdə qaçdı-qovdu oynayırdılar. Səsləri həmişəki kimi məhəlləni bürümüşdü. Güllü uşaqları sakitlləşdirdi:

- Zərifə nənə indi bizə hirslənəcək, qışqırmayın!

Uşaqlar onun dediyinə əməl elədilər. Çünki Zərifə nənənədən onun qaşqabaqlı üzündən, hirsli baxışlarından çox qorxurdular. Hər dəfə uşaqlar həyətdə oynayanda eyvandan onlara söylənərdi:

- Bütün günü qışqırırsız. Səsinizdən qulaq tutulur. Bəsdirin də… Nə qədər həyətdə oynamaq olar, eviniz-eşiyiniz yoxdur, çıxın gedin, evinizə!

Zərifə nənə uşaqları həyətdə rahat oynamağa qoymurdu. Bir uşağın səsi çıxan kimi hay-küy qoparırdı. Məhəllədə heç bir uşağın ondan xoşu gəlməsə də qoca olduğuna görə ona hörmət edir, xətrinə dəymirdilər.

Uşaqlar bu gün hava qaralana qədər həyətdə onynadılar. Axşam tərəfi hamı evlərinə dağılışmağa başladı.

Elşad da Güllü ilə sağollaşmaq istədi. Amma gördü ki, Güllü fikirlidir. Səbəbini soruşdu. Güllü cavab verdi:

- Bilirsən, Elşad, iki gündür fikir verirəm, Zərifə nənə eyvanda görünmür. Bəlkə xəstələnib, axı onun heç kimi yoxdur, bir oğlu var, o da əsgərlikdədir.

Elşad Güllü deyənlə razılaşdı:

- Düz deyirsən, sən çox diqqətlisən, Güllü! Necə olub ki, mən buna fikir verməmişəm? Gəl gedək, Zərifə nənəyə baş çəkək.

Onlar Zərifə nənəgilə yollandılar. Pillələrlə qalxıb, zəngi basdılar. Qapını açan olmadı.

Uşaqlar məətəl qaldılar. Axı, Zərifə nənə heç yana getmirdi. Qapını bərkdən döydülər. Yenə də səs gəlmədi. Uşaqlar qayıtmaq istəyəndə evdən tappıltı eşitdilər. Təəccüblə bir-birlərinə baxıb xorla qışqırdılar:

- Zərifə nənə! Zərifə nənə!

Amma Zərifə nənədən səs çıxmadı. Onda uşaqlar böyükləri köməyə çağırmaq qərarına gəldilər. Köməyə Elşadın atası Eldar əmi gəldi. O qapını çətinliklə açdı. Qapını açanda isə nə görsələr yaxşıdır? Gördülər ki, Zərifə nənə çarpayının yanında yerə yıxılıb. Güllü nənəyə yaxınlaşdı, həyəcanla soruşdu:

- Zərifə nənə, nə olub sənə?

Nənənin halı pis olduğundan cavab verə bilmədi. Eldar əmi onu qaldırıb yatağına qoydu. Bir azdan Zərifə nənə özünə gəldi, başı üstündə dayananları görəndə sevincdən gözləri yaşardı:

- Nə yaxşı ki, gəldiz! - dedi.

Sən demə, Zərifə nənə iki gün idi ki, xəstə yatırmış. Dərmanı da qurtarıbmış. Ayağa qalxmağa isə halı olmayıb. Tərslikdən telefonu da işləmirdi.

Eldar əmi telefonu düzəltdi. Elşad Zərifə nənəyə dərman alıb gətirdi. Qolundan tutub eyvana - təmiz havaya çıxartdı. Güllü evlərindən nənəyə isti yemək gətirdi. Evini səliqəyə saldı. Zərifə nənə bir az özünə gəldi. Uşaqlara dua edib dedi:

- Mehriban balalar, siz gəlməsəydiniz, Allah bilir nə olacaqdı?

Elşad nənəyə təskinlik verdi:

- Darıxmayın Zərifə nənə, oğlunuz qayıdandan sonra siz tək qalmayacaqsınız.

Güllü də nənəyə xoş söz dedi:

- Zərifə nənə, bir də xəstələnməyin, sizi eyvanda görməyəndə nigaran qalırıq, darıxırıq!

Zərifə nənə güldü. Uşaqların mehribanlığı onu çox sevindirdi. Nənə bu mehribanlıqdan tamam dəyişdi. O sağalandan sonra uşaqlara tərs-tərs yox, mehribanlıqla baxır, gülümsəyirdi.