ƏLCƏK

Ukrayna nağılı

Bir baba meşə ilə yol gedirdi, onun dalınca balaca bir it qaçırdı. Baba az getdi, çox getdi, əlcəyini düşürdü. Bir siçan əlcəyi gördü, içinə girdi və dedi:

-     Mən burda yaşayacam.

Bu vaxt bir qurbağa – hop-hop - hoppanıb gəldi və soruşdu:

-     Əlcəkdə kim yaşayır?

-     Mən hər şeyi gəmirən siçanam! Bəs sən kimsən?

-     Mən isə hər yerə hoppanan qurbağayam. Olar gəlim?

-     Gəl!

İndi onlar iki nəfər oldular. Birdən dovşan qaçıb gəldi. Əlcəyə yaxınlaşdı, soruşdu:

-     Əlcəkdə kim yaşayır?

-     Hər şeyi gəmirən siçan, hər yerə hoppanan qurbağa. Bəs sən kimsən?

-     Mən ora-bura qaçan dovşanam. Məni də buraxın!

-      Gəl!

İndi üç nəfər olduar. Yaxınlıqdan tülkü qaçırdı:

-     Əlcəkdə kim yaşayır?

-     Hər şeyi gəmirən siçan, hər yerə hoppanan qurbağa, ora-bura qaçan dovşan. Bəs sən kimsən?

-     Mən isə quyruğu ala tülkü xalayam. Məni də buraxın!

İndi onlar dörd nəfər idilər. Gördülər ki, bir canavar qaçır, özü də əlcəyə tərəf gəlir. Canavar soruşdu:

-     Əlcəkdə kim yaşayır?

-     Hər şeyi gəmirən siçan, hər yerə hoppanan qurbağa, ora-bura qaçan dovşan, quyruğu ala tülkü xala. Bəs sən kimsən?

-     Mən ağzı qara canavaram. Məni də buraxın!

-     Yaxşı gəl!

Canavar da özünü içəri saldı. Beş nəfər oldular. Birdən hardansa bir qaban peyda oldu.

-     Xor-xor-xor, əlcəkdə kim var?

-     Hər şeyi gəmirən siçan, hər yerə hoppanan qurbağa, ora-bura qaçan dovşan, quyruğu ala tülkü xala, ağzı qara canavar. Bəs sən kimsən?

-     Mən vurub yıxan qabanam. Məni də buraxın!

Bu nə işdir, hamı əlcəkdə yaşamaq istəyir.

-     Sən bura girə bilməzsən!

-     Birtəhər girərəm, buraxın!

-     Neyləmək olar, gir!

-     Qaban da içəri girdi. İndi altı nəfər oldular. Elə darısqallıq idi ki, tərpənə bilmirdilər!

Birdən ağaclar şaqqıldadı, meşədən bir ayı çıxdı. О da əlcəyə yaxınlaşdı, böyürməyə başladı:

-     Əlcəkdə kim yaşayır?

-     Hər şeyi gəmirən siçan, hər yerə hoppanan qurbağa, ora-bura qaçan dovşan, quyruğu ala tülkü xala, ağzı qara canavar, vurub yıxan qaban. Bəs sən kimsən?

-     Ah, ah, ah! Necə də çoxsunuz! Mən də ayı dayıyam. Məni də buraxın!

-     Səni necə buraxaq? Heç üzümüz tərpənə bilmirik.

-     Birtəhər!

-     Gəlirsən, gəl! Amma ehtiyatla!

Ayı da üzünü əlcəyə saldı. Yeddi nəfər oldular. Özü də elə darısqallıq idi ki, əlcək az qala cırılacaqdı.

Bu vaxt baba xəbər tutdu ki, əlcəyini itirib. О əlcəyini axtarmağa başladı. İti özündən də qabağa qaçdı.  Az qaçdı, çox  qaçdı, gördü  ki, əlcək yerdədir, özü də tərpənir. İt hürməyə başladı:

-     Hav-hav, hav!

-     Bax, a, aldatma!

Canavarı da azadlığa buraxdı. Yenidən bıçağını itiləməyə başladı. Bir yandan itiləyir, bir yandan öz-özünə deyirdi:

-     Tülkünün xəzi çox qəşəngdir. Qarının paltarına gözəl yaxalıq çıxar. Əla olar!

Tülkü qorxdu, ağlayıb yalvarmağa başladı:

-     Rəhm et, dərimi soyma! Mən sənə toyuq-cücə, qaz-ördək gətirərəm.

-     Bax, a, aldatma! - deyə qoca, tülkünü də buraxdı.

-     Səhərisi gün, sübh açılar-açılmaz evlərinin qapısı döyüldü! Qarı sobanın üstündəki yerində dirsəkləndi və qocanı oyatmağa başladı:

-     Qoca, ay qoca! Qapı döyülür! Gör kimdir!

Qoca qapıya getdi, gördü ki, ayı böyük bir arı pətəyi gətirib. Qoca balı yerbəyer etməyə macal tapmamış qapı yenə döyüldü! Canavar qoyun-quzu gətirmişdi. Elə bu vaxt  tülkü də toyuq-cücə, qaz-ördəklə birlikdə gəlib çıxdı.