Səbinə Haqverdiyeva  

Mən anamı çox sevirəm

Mən anamı çox sevirəm

Oyuncaqlar almasa da.

Mən anamı çox sevirəm

Məni yada salmasa da.

Bu nə duyğu, bu nə hissdir?

Desələr də anam pisdir

Mən anamı çox sevirəm

O bunu anlamasa da.

Deyirlər ki, məni atıb,

Bəlkə xəstə olub onda

İllərlə yataqda yatıb?

Qoy sağalsın, sizə inad

Quş kimi açaraq qanad

Dönəcək bir gün yanıma.

Alıb məni qollarına

Siləcək göz yaşlarımı,

Çatıb qara qaşlarını

Lay-lay söyləyəcək mənə,

Sığallayıb tellərimi

Bənzədib gülə-çəmənə

Oxşayıb sevəcək məni.

Dadlı yemək bişirəcək

Mənim üçün, mənə görə,

Əlleriylə yedirəcək...

Axı niyə, nəyə görə

Bəlkə məni heç sevməyən

Anamı mən çox sevirəm?

Dözməyir daha urəyim,

Görəsən o necə dözür?

Xoş deyilmi ona duymaq

“Mənim anam”, “ana” sözün?

Məgər daşlaşırmıs ürək

İnsan oğlu böyüdükcə?!

Elə isə dursun zaman

Mən boyumək istəmirəm!

O sevsə də, sevməsə də

Anamı mən çox sevirəm!