Sevinc Nuruqızı

Əsl dost

nası artıq qapıdan çıxırlı. Adəti üzrə bir də səsləndi:

-  Elvin, əl çək o, göyərçinlərdən! Get otur dərsiərini hazırla!

- Ana, məktəb yoxdur axı. Hansi dərsləri eləyim?

- Götür bəlii kitab oxu. Lap quşbaz olub getmisən. Qoy atan   gəlsin, deyəcəyəm aparıb o göyərçunləri Qarqardan o yana uçurtsun.

Anası deyinə - deyinə getdi. Elvini fikir apardı: «Görəsən atam göyərçinləri  Qarqardan o yana uçurtsa, gəlib məni tapa bilər?»

Anasının sözlərindən çox narahat idi.bir istədi göyərçinlərini qolunun üstünə alıb aparsın qonşu kənddəki Qarqar çayına tərəf ki, qoy yolu öyrənsinlər. Amma qorxdu. Axı onların kəndləri ermənilərlə sərhəddə idi. Düşmən tez-tez kəndi bombalayırdı. Qonşu kəndə isə xeyli yol getməli idi. Həm də anasına verdiyi sözdən çıxa bilmirdi.onu arxayın etmişdi ki, tək heç yerə getməyəcək. Eybi yoxdur,atası ilə özü danışıb, başa salar onu. Atası cəbhədə idi. Kəndə gec-gec gəlirdi. «O gələnə qədər quşlarla az oynayaram,anamın da hirsi soyuyar.» - deyə öz-özünə fikirləşdi.

Belə düşüncələrlə həyətin kənarındakı quş damına girdi. Göyərçinlər uçuşub çiyninə, başına qondular. Elvin onlara dən.su töküb içəridəki kötüyün üstündə oturdu. Ovcunu açıb dedi:

- Gəl, Cığalı, gəl sən də ye.

Cığalı onun ən sevimli göyərçini idi. Onu həmişə ovcundan yemləyirdi.Cığalı uçub biləyində oturdu.Aramla ovcundakı dəni dənləməyə başladı.Elvin yuxulu idi.Bütün gecəni yatmamışdı.Anası ilə həyətin o başında qazdıqları qazdıqları qazmada oturmuşdu.Ermənilər səhərədək kəndi bombalamış, səhərə yaxın dayanmışdılar.Ona görə də Elvi-nin oturduğu yerdəcə gözləri yumulurdu:

- Cığalı, doydun?Onda mən gedim bir az dıncəlim.

Cığalı dil bilirmiş kimi, tez yerə düşdü.Eivin qalxıb tez evə yollandı.Yatağına girib yorğanı başına çəkdi.Büzüşdü.Axır vaxtlar tək olanda çox qorğurdu.Amma bunu anasına deyib onu narahat etmək istəmirdi.Xoşbəxtlikdən çox tez yuxuya getdi.Yuxuda atasını gördü.Ona təzə quş damı tikirdi.Özü də heç yerə tələsmirdi.Atası cəbhə paltarında deyildi.Elvin gördüyü yuxunun təsirindən gülümsəyir, duyduğu sevinc üzünə yayılırdı.

Nə qədər yatdığını özü də bilmirdi.birdən kiminsə üzünü qıdıqladığını hiss etdi.Amma gözünü aça bilmədi.O biri böyrü üstə çöndü.Onu yenə qıdıqladılar. Gözünü zorla açdı. Cığalı idi. Quş qəribə səslər çıxardır, qanadlarını qabardıb açır, narahat-narahat üzünü dimdikləyirdi.

-  Nə istəyirsən? Heç adamı da belə gözəl yuxudan oyadarlar?

Bu sözləri deyəndə Elvin hələ də yuxulu idi. Birdən çöldən gələn gurultu səsindən tam ayıldı. Tez yerindən qalxdı. Vahimə içində pilləkənləri düşüb, həyətin o biri başındakı qazmaya girdi. Ciğalı da qolunun üstündə idi. Yerə çöməldi. Əsə-əsə kiçik deşikdən bayıra baxdı. Gördüyü dəhşətdən var gücü ilə bağırdı. İndicə içində yatdığı otaq göyə sovrulmuşdu. Yeridə toz dumanı qalmışdı. Elvin Cığalını sinəsinə sıxıb ağlayırdı. Hönkürə-höhkürə deyirdi:

- Sağ ol, Cığalı, sən əsl dostsan!