SAMUİL MARŞAK

Durğu işarələri

(Tərcüməçi İsa İsmayılzadə)

Axırıncı

Sətirdə,

Sözlər qurtaran yerdə

Durğu işarələri

Dayandılar üz-üzə,

Dayandılar göz-gözə.

Əl-qolunu ata-ata,

Qaça-qaça

Gəldi nida.

Bağırdıqca bağırdı,

Çığırdıqca çığırdı: -

Ura! Ura!

Qara - vuul!

Taladılar!

Наrа baxırsan,

Наrа?!

Gəlib çıxdı hardansa

Əyricəburan sual.

Yanlarını basa-basa

Yağdırırdı sualları

Dalbadal,

Bircə-bircə: -

Kim?

-     Kimi?

-     Hardan?

-     Necə?

Gəlib çıxdı vergüllər –

Qıvrımsaçlı gözəllər.

Dayanırsan, boylanırsan

Nəfəsini dərən kimi,

Hər vergülü görən kimi.

Çapıb gəldi iki nöqtə,

Diyirlənə-diyirlənə

Qopub gəldi üç nöqtə.

Vergüllər başladılar: -

Bizim öz yerimiz var!

İmla yazanda - vergül,

Müəllimin sözünə

Qulaq asanda - vergül!

Nöqtəli vergül xala

Heç kəsdən qalmaz dala:

- Nöqtə yoxsa üstünüzdə -

Gərək deyilsiniz siz də!..

Qoşa gözlərində nəm,

Qışqırdı iki nöqtə:

- Nöqtəli vergüldən də,

Vergüldən də üstünəm -

Baxın, təkgöz nöqtədən

İki dəfə böyüyəm mən!

İki gözlə baxıram,

Əyri yolla yoxdu aram.

Gözünü döyə-döyə,

Özünü öyə-öyə

- Yoox! - səsləndi üç nöqtə -

Mən hamıya gərəyəm,

Tezcə görürlər məni!

Elə ki söz qurtardı –

Düzürlər üç nöqtəni...

Sual boynunu bükdü,

Heyrətləndi: - Sözə bax!..

Nida çiynini çəkdi,

Deyindi: - hm... Sözə bax!..

Tənha nöqtə birdən-birə

Ayağını vurdu yerə:

- Gərək son sözü mən deyəm!

Cümlə mənlə qurtarır –

Mən hamıdan gərəkliyəm!..