QASIM BƏY ZAKİR

DƏVƏ VƏ EŞŞƏK

Karvanda bir dəvə, bir də bir eşşək,

Yorğun düşmüşdülər mənim yabım tək.

Sahibləri çulun, alığın soydu,

Apara bilməyib, yol üstə qoydu.

Basəfa yer idi, ələfzar idi,

Türfə-türfə nəbatatı var idi.

Yedilər, içdilər bir neçə müddət,

Apardılar ləzzət, sürdülər vəhdət.

Xilas olub rənci-bəni adəmdən,

Zülmi-peydər-peydən, cövri sitəmdən,

Ol qədər kökəldi hər iki heyvan,

Guya ki, hər biri kuhi-Bağrıqan.

Sağrısında, yəlpiyində ət qat-qat,

Dönübən qaşına bilməzdi heyhat.

Bir gün eşşək dedi: - Ey dəvə qardaş,

İstərsən savaşma, istərsən savaş,

Xatirimə düşüb ahəngi-taze,

Xahişim var qalxım şuri-şahnazə,

Havayi-zövq ilə bir neçə əfrad,

Oxuyum sövt ilə, hərçi badə-bad.

Dəvə dedi: - Bu nə sözdür, ay əhməq,

Müsəmma imişsən isminə, əlhəqq.

Güclən qurtarmışıq rəncü təəbdən,

Növi-bəşər eylədiyi qəzəbdən.

Ötüb-keçən əgər eşidə səsin,

OI qədər yük çatar, kəsilər səsin.

Əmanət, əmanət, keç bu sevdadən,

Bihudə fikirdən, əbəs binadən...

Eyləməyib pəndi-dəvəni qəbul,

Qulağın şəkləyib xəri-biüsul,

Bir nov anqırmaq qoydu ki, bara,

Səsi düşdü səhralara, dağlara.

İttifaq yol ilə keçirdi karvan,

Eşidib çarvadar dağıldı hər yan.

O kolu, bu kolu basıb tapdılar,

Sevinə-sevinə minib çapdılar.

Hər birinə bir ağır yük çatdılar,

Bizləyə-bizləyə köçə qatdılar...