Mirzə Ələkbər Sabir

QARĞA VӘ TÜLKÜ

Pendir ağzında bir qara qarğa,

Uçaraq qondu bir uca budağa.

Tülkü görcәk yavaş-yavaş gәldi,

Әndәrib baş, әdәblә çömbәldi.

Bir zaman hәsrәt ilә qarğa sarı,

Altdan-altdan marıtdı baş yuxarı.

Dedi:-Әhsәn sәnә, a qarğa ağa!

Nә nәzakәtlә qonmusan budağa?!

Bәzәdin sәn bu gün bizim çәmәni,

Şad qıldın bu gәlmәyinlә mәni.

Nә gözәlsәn, nә xoşliqasan sәn!

Yeri var söylәsәm, hümasan sәn.

Tüklәrindir ipәk kimi parlaq,

Bәdnәzәrdәn vücudun olsun iraq!..

Bu yәqindir ki, var sevimli sәsin,

Oxu, versin mәnә sәfa nәfәsin...

...Böylә sözdәn fәrәhlәnib qarğa,

Ağzını açdı ta ki, etsin-«ğa!»

«Ğa» edәrkәn hәnuz bircә kәrә,

Pendiri dimdiyindәn endi yerә.

Tülki fövrәn havada qapdı yedi,

Qarğaya tənə ilә böylә dedi:

¾   Olmasaydı cahanda sarsaqlar,

Ac qalardı yәqin ki, yaltaqlar!